Wynikiem rekordowym będzie zatem czas drugiego zespołu – 3:01.39, uzyskany podczas akademickiej imprezy. Oczywiście jeżeli zostanie zatwierdzony po szczegółowej analizie prawidłowości warunków w jakich został uzyskany. Wg Janusza Rozuma nie ma jednak przesłanek do jego odrzucenia.

Błyskawicznie w polskich mediach pojawiły się kąśliwe uwagi, że Polacy, najszybsi z najszybszych zostali korespondencyjnie pokonani przez dwa akademickie zespoły. I że zamiast dumnego „Poland” przy rekordzie świata w sztafecie 4x400m będzie widniała nazwa Uniwersytetu Rolniczo – Mechanicznego w Texasie. Trzeba sobie jednak zdać sprawę czym jest sport akademicki w USA i jak wypadają sami Amerykanie w historii światowej lekkiej atletyki w biegu na 400m.

Wielu naszych lekkoatletów w ostatnim dwudziestoleciu studiowało w Stanach i trenowało na tamtejszych uczelniach. Jednym z nich był m.in. halowy mistrz Polski w biegu na 3000m sprzed 2 lat Artur Kern, który wyjaśnia zawiłości akademickiego sportu:

NCAA to taki amerykański AZS. Organizuje rozgrywki akademickie w różnych sportach. Z racji tego że szkół jest dużo i są różne pod względem wielkości i budżetów to zostały podzielone na 3 dywizje. NCAA I division to największe uniwersytety stanowe i prywatne liczące po kilkanaście, kilkadziesiąt tysięcy studentów z dużymi budżetami. Division II to mniejsze uniwerki i college po kilka tysięcy studentów. Division III to też niewielkie uniwerki i college, ale tutaj są głównie elitarne dobre szkoły które stawiają na naukę i rozwój akademicki i rzadko oferują stypendia sportowe.

Jak łatwo się domyśleć 99% studentów chce trenować w dużych szkołach bo ma najlepsze szkolenie z dobrymi trenerami, zaplecze fizjoterapeutyczne, duży team do trenowania i wysoki poziom na mistrzostwach. W 2 niższych dywizjach jest trochę słabiej z poziomem, ale np taki Nick Symmods wyszedł właśnie z III dywizji. A College Station to miasto w Teksasie, siedziba uniwersytetu Texas A&M. Tam też odbyły się właśnie Mistrzostwa NCAA I dywizji gdzie pobito rekord świata naszej sztafety.

Artur w czasach swojej kariery studenckiej w USA (2004-2008) zdobył m.in. brązowy medal II Dywizji w biegu na 5000m. Również podczas pobytu w Stanach ustanowił wciąż aktualny rekord Polski w hali na 5000m (14:09.89)

Z polskich studentów, którzy kształcili się w USA wystarczy wymienić 5-tą zawodniczkę MŚ z Paryża 2003 w biegu na 100m p.pł. Aurelię Trywiańską, czy olimpijczyka z Sydney, czterystumetrowca Filipa Walotkę. Jeżeli zatem tamtejsze uczelnie ściągają tak doskonałych lekkoatletów, nie dziwi fakt, że niejedna placówka jest w stanie wystawić sztafetę konkurującą z czołowymi zespołami świata, bo... ich członkowie w wielu przypadkach są czołowymi zawodnikami świata!

Analogiczna sytuacja dotyczy klubów, które pod jednym sztandarem zrzeszać mogą geniuszy danej konkurencji. Nieprzypadkowo wartość klubowego rekordu Polski na otwartym stadionie w sztafecie 4x400m jest doskonała. 3:02.78 – wynik, który jest szczytem możliwości niejednego teamu narodowego. Zbliżone rekordy kraju, autorstwa narodowych reprezentacji mają m.in. - Austria (3:02.95), Czechy (3:02.66), Szwecja (3:02.57), czy Kanada (3:02.64), której rekord kraju na 400m (44.44) jest lepszy od naszego (44.62). W składzie WKS-u Śląska Wrocław, który wspomniany rekord dzierży starowało wówczas aż trzech podstawowych członków reprezentacyjnej sztafety – Piotr Rysiukiewicz, Jacek Bocian i Robert Maćkowiak!

Sami najwięksi, wsparci na pierwszej zmianie doskonałym specjalistą od dystansu połowę krótszego, Marcinem Jędrusińskim będącym wówczas juniorem. Z resztą w tamtym czasie (rok 1999) aż dwa polskie kluby posiadały wirtuozów jednego okrążenia. Miesiąc przed klubowym rekordem na mistrzostwach Polski w Krakowie wspomniany skład „Śląska” musiał poważnie się natrudzić aby wywalczyć złoty medal. Aby na niego zapracować, wrocławianie musieli wybiegać 3:03.16 i tylko o 0.14s wyprzedzili „Skrę” Warszawa, w której biegli sami olimpijczycy – Filip Walotka, Artur Gąsiewski, Paweł Januszewski i Tomasz Czubak. Najsłynniejszym teamem świata w klubowej, aczkolwiek krótkiej sztafecie 4x100m byli zawodnicy z Santa Monica Track Club. Mike Marsh, Leroy Burrel, Floy Heard i słynny Carl Lewis. Wszyscy reprezentowali USA. W sierpniu 1991 roku wyrównali ówczesny rekord świata 37.79

Hipotetycznie istnieje zatem możliwość, że w jednym teamie znaleźliby się Wayde Van Niekerk, Kiriani James, Isaac Makwala i LaShawn Merritt. Nawet gdyby uzyskali czas lepszy niż magiczne od prawie ćwierćwiecza 2:54.29 z otwartego stadionu, wynik nie byłby rekordem świata.

Na liście stu najlepszych wyników uzyskanych w sztafecie 4x400m w hali aż 45 należy do zespołów narodowo mieszanych, będących reprezentacjami amerykańskich uczelni. Na drugim miejscu z 35 rezultatami plasują się Amerykanie, z tym że aż 21 to również składy uczelniane! 14 wyników z tej liczby należy do oficjalnych reprezentacji USA. Trzecie miejsce w tej klasyfikacji zajmuje Polska – 7 wyników w „top 100”.

Biorąc pod uwagę indywidualne zasoby sprinterskie, USA bije resztę świata na głowę. Jako bardziej transparentną posłużmy się listą najlepszych zawodników w historii z otwartego stadionu. Wśród 1000 najznakomitszych czterystumetrowców aż 369 to reprezentanci USA! Drugie miejsce pod tym względem zajmuje Jamajka z 64 zawodnikami. Z liczbą 20 na 11 pozycji plasuje się Polska. Ta skala jest najlepszym świadectwem gigantycznej siły jaką posiadała i do dziś dysponuje USA. W roku 2017 w „top 1000” znalazło się 301 Amerykanów i 13 Polaków...
Dodajmy fakt, o którym już pisaliśmy na łamach portalu, że poprzedni halowy rekord świata, który pobili Polacy należał do fenomenalnego składu. 11 lutego 2006 wynik 3:01.96 osiągnęli – Wallace Spearmon, Kerron Clement, Darold Williamson i Jeremy Wariner. Indywidualnie Spearmon był wicemistrzem świata na 200m, Clement i Wariner byli mistrzami olimpijskimi i dwukrotnie świata, z tym że ten pierwszy w biegu na na 400m p.pł., ten drugi na płaskie 400m. Wsparci Williamsonem legitymującym się rekordem życiowym ze stadionu 44.27 stanowili potężną machinę do produkcji rekordu. Jako pierwsi w historii i jedyni do tego roku zeszli poniżej bariery 3:02.00

Polscy czterystumetrowcy po raz kolejny w historii udowodnili, że w zespole stanowią siłę będącą w stanie odeprzeć atak zdawałoby się gigantów i monopolistów tej konkurencji. Suma indywidualnych, halowych rekordów życiowych Amerykanów, którzy zostali pokonani w Birmngham jest aż o 3.4s lepsza niż Polaków. Być może jest to nasza cecha narodowa, że w najważniejszych momentach potrafimy zmobilizować siły i wspólnie dokonywać rzeczy pozornie niemożliwych. Przykładowo – na rekord świata z otwartego stadionu złożyli się doskonali Amerykanie – Andrew Valmon, Quincy Watts, Harry Raeynolds i Michael Johnson.

Trójka ostatnich to numery – 5, 3 i 2 na liście wszech czasów. Suma ich indywidualnych rekordów życiowych na 400m daje wynik 2:54.25. Rekord świata w sztafecie, który ustanowili 25 lat temu to… 2:54.25. Rekord Polski 2:58.00 autorstwa Piotra Rysiukiewicza, Tomasza Czubaka, Piotra Haczka i Roberta Maćkowiaka jest o 2.43s lepszy niż suma ich indywidualnych rekordów życiowych!

Pomijając doskonałe przygotowanie fizyczne, trzeba połączenia wielu innych czynników, aby w jednym momencie ta 4-osobowa machina pracowała perfekcyjnie. W udzielonym mi wywiadzie przed 8 laty, mistrz świata w sztafecie 4x400m z Sewilli ‘99, Jacek Bocian powiedział:

W naszej sztafecie każdy miał swoje zdanie i każdy był indywidualnością. Piotrek Haczek temperament góralski. Potrafił walczyć o swoje, przepychał się, torował sobie drogę łokciami. Piotrek Rysiukiewicz miał dużo do czynienia z muzyką, grał na gitarze, Rychu obdarzony był w znacznym stopniu zdolnościami oratoryjnymi. Tomek Czubak – zadziorny i impulsywny, co jak najbardziej w sporcie jest przydatne. Prasa przyczepiła łatkę Robertowi Maćkowiakowi kreując go na lidera i przywódcę zespołu. Tak naprawdę nie czuliśmy jakiegoś stopniowania między nami, byliśmy równi. Może wynikało to bardziej z tego, że ludzie chcieli niektóre rzeczy widzieć po swojemu. Robert biegał zawsze na ostatniej zmianie, był z nas najstarszy... W okresie, kiedy startowaliśmy i jeździliśmy na zgrupowania, zdecydowanie była trójka młodych i trójka starych tzn z jednej strony „Maciek”, „Czubek”, „Rychu”, a z drugiej „Haku”, „Długi” i ja. Ale na bieżni rozumieliśmy się wszyscy bez słów i przyświecał nam zawsze jeden cel.

I nie ma wątpliwości, że następcom „lisowczyków” w Birmingham przyświecał ten sam cel. Zaryzykuję, że sztuka której dokonali jest największym wydarzeniem tegorocznego sezonu halowego. Mimo poprawienia ich rezultatu po 6 dniach przez Amerykanów, to Polacy w bezpośredniej walce okazali się najlepsi. Nawet fenomenalny rekord świata Colemana na 60m był bardziej spodziewany niż wynik nasze sztafety. I nie dajmy sobie wmówić, że „jakaś tam” akademicka drużyna ten wynik poprawiła...

Komentarze czytelników - brak

skomentuj informację